Τραυματιολογία
Η χειρουργική αντιμετώπιση – σταθεροποίηση του κατάγματος – γίνεται με 3 τρόπους.
Η χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται έτσι ώστε να σταθεροποιηθεί το κάταγμα ανατομικά και να επανέλθει η λειτουργικότητα του μέλους το ταχύτερο δυνατόν.
Είναι ιδιαίτερα σημαντική η κινητοποίηση του ασθενούς άμεσα έτσι ώστε να αποφευχθούν οι όποιες επιπλοκές μπορεί να συμβούν εξαιτίας της ακινητοποίησης, ιδιαίτερα δε σε άτομα μεγάλης ηλικίας.
Εσωτερική οστεοσύνθεση
Η εσωτερική οστεοσύνθεση επιτυγχάνεται με την ανοικτή ανάταξη του κατάγματος και σταθεροποίησή του με τοποθέτηση ειδικών πλακών με βίδες.
Εξωτερική οστεοσύνθεση
Η εξωτερική οστεοσύνθεση σταθεροποιεί το κάταγμα τοποθετώντας βελόνες στο οστό οι οποίες συγκρατούνται εξωτερικά με μεταλλικά πλαίσια. Υπάρχουν διάφορα συστήματα που επιτυγχάνουν αυτήν την σταθεροποίηση, ωστόσο όμως τα κυκλικά συστήματα (Ilizarov) δίνουν εκπληκτικές δυνατότητες πόρωσης τόσο των καταγμάτων όσο και ψευδαρθρώσεων, σηπτικών καταστάσεων κλπ. (φωτ.).
Ενδομυελική ήλωση
Με την μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται η σταθεροποίηση των καταγμάτων των μακρών οστών (μηριαίου, κνήμης, βραχιόνιου) τοποθετώντας τον ήλο κλειστά (δηλαδή χωρίς να διανοιχθεί η περιοχή του κατάγματος). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρούνται άθικτα τα μαλακά μόρια που προσφύονται στο οστό και να διατηρείται η αιμάτωση που προσφέρουν σε αυτό, με αποτέλεσμα την ταχεία πόρωση του κατάγματος. Η σταθερότητα της ενδομυελικής ήλωσης είναι ισχυρότατη και επιτρέπει στον ασθενή την γρήγορη αποκατάστασή του.
Πλεονέκτημα κατά την αφαίρεση του ήλου είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην φόρτιση του σκέλους.
Όλες οι ανωτέρω μέθοδοι έχουν τις δικές τους ενδείξεις, οι οποίες συζητούνται με τον ασθενή.
Για την αντιμετώπιση ορισμένων καταγμάτων χρειάζεται να γίνει συνδυασμός κάποιων μεθόδων από αυτές που προαναφέρθηκαν. Σκοπός της χειρουργικής αντιμετώπισης είναι η ανατομική σταθεροποίηση του κατάγματος και η γρήγορη επαναφορά του ασθενούς στις λειτουργικές του δραστηριότητες.